Bizden biri... Semt çocuğu, sokak çocuğu. Neyse o. Numarası yok.
Kafadan girdi meseleye. “Veysel Abi saçlarımı kesmeye İstanbul’dan geldi!” dedi. “Bu röportaj için mi?” dedim. “Evet” dedi.
Hazırlanmış. Bakımlı ve iyi durmak istiyor ama bunu da saklamıyor. Ne giyeceğini de düşünmüş. Puantiye şıklığı yapmış, David Beckham’dan aldığı ilhamla.
Çok ama çok açık sözlü. Ne sorsan yanıtlıyor. Cin gibi bir adam, zeki, tutkulu, heyecanlı, farkında ve her şeyi ciddiye alıyor, elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyor.
Bu röportaja bile özen gösterdi. Beş saat geçirdi bizimle. Çok güldürdü. En çok semt hikâyelerini sevdim. Bütün bir semte bakıyor. Bunu da kibirli bir biçimde söylemiyor, onun için normal olan bu. Babası, “Bilmem ne amcanın göz ameliyatı olması gerekiyor” demiş.
Arda da, “Ha öyle mi, geçmiş olsun! Tabii baba. Kaç para gerekiyor?” diye sormuş.“100 bin lira!”“Epey yüksek bir miktar” demiş Arda. “Yüksek müksek! Sen çocukluğunda top oynamaya giderken o senin cebine harçlık koyardı!” “Ha tamam o zaman” demiş ve gereken miktarı göndermiş. Arabası bozulan, motoru yanan, iş kuran, iflas eden...
İyi kalpli biri, büyüdüğü semtte zor durumda olan herkese arka çıkıyor.“Benim bankada milyon dolarlarım varken, onların zora düşmesi olmaz!” diyor. Samimi, poz değil yani. Parayla meselesini halletmiş. Anaparaya dokunmuyor, ekstra kazançlarla aylık giderlerini hallediyor.
Epey yüklü bir miktar da aileye, çevreye ve yardım edilmesi gerekenlere gidiyor. Biran düşündüm, Ronaldo, Messi filan böyle midir? Yoksa bu, bizim ülkeye mi özgüdür? Bence kendini fevkalade geliştirmiş bir adam. Helal olsun. Rafine zevkleri de var. 36 tane saati mesela. Kendini şımartmak istediğinde saat alıyor.
Favorisi Patek Philippe... Neredeyse her modelini almış da, kolundaki 56 model vintage bir Patek Philippe’ti, pek zarifti. Bu tür şeyleri anlatmayı seviyor. Bu aralar, Deri Tanıtım Grubu adına, Türk derisini dünyaya tanıtıyor.
Bunu da bir milli mesele Türkiye’nin tanıtımı olarak bakıyor. Avrupa’nın önemli merkezlerinde fotoğraflarını görmek çok hoşuna gidiyor.
Ego sağlam. Kendine güveni olan biri, yüksek enerjili, biraz geveze ama tatlı bir geveze...
Bir ara, “Havyarı ekmek arası yiyoruz!” dedi. Şaka zannettim, akşam gittiğimiz balıkçıda gerçekten öyle yaptı. Komplekssiz biri. Bu arada gerçekten Barcelona fatihi. Sokaklarda onu tanımayan yok.
Bizi stada götürdü. Dedi ki, “Bu stat meraklıları için özel. İnsanlar müze gezer gibi geziyorlar burayı.
Play Station’da bile en rağbet edilen yer, bir-iki ödül kazanman gerekiyor girebilmek için...”Birlikte içeri girdik, gezdirdi, ben en çok futbolcuların sahaya çıktıkları tüneli sevdim. Akşam sevgilisi Aslıhan Doğan da geldi.
Pek yakışıyorlar. Aslıhan’ın bir kolunda, kendi ailesinin doğum tarihleri vardı, babasının, annesinin, kardeşinin ve kendisinin...
Öbür kolunda ise Arda’nın doğum tarihi... Tatlı bir çift. Mutlu olmaları ve bu ülkenin Arda gibi daha nice genç değerler yetiştirmesi dileğiyle...
Sen bizim milli gururumuzsun!
- Teşekkür ederim.
Barcelona gibi bir takımda, bütün dünyanın hayran olduğu futbolcularla oynamak nasıl bir şey?
- Müthiş! Hayalimdi. Yalan yok. Hep, “Keşke bir gün Barcelona’da oynayabilsem, o takımın bir parçası olabilsem!” demiştim. Chelsea değil, Manchester değil, Barcelona... Allah’a çok şükür, neyin hayalini kurduysam gerçek oldu. Ama tabii bu başarı gökten zembille inmedi. Çalıştım, emek verdim. Şu anda da dünyanın en iyi takımlarından birinde oynamanın keyfini sürüyorum.
Başarmanı istemiyorlar!
Ulaştığın bu konum seni ne kadar zorluyor?
- Kendime ait zamanım neredeyse hiç yok. Eve gelince küt diye devriliyorum. Sponsorlar, röportajlar, fotoğraf çekimleri, yardım kuruluşlarıyla ilgili bir şeyler, hep bir aktivite. Futbol oynamak neredeyse işimin en kolay yanı. Senede 60 maç oynuyoruz. Antrenmanlar, seyahatler, sürekli yollardayım...
Olduğun yeri muhafaza etmenin sırrı ne?
- Galiba ‘farkındalık’. Sana yardım edecek kimse yok aslında, bir tek sen varsın. Konsantrasyonun hep yüksek olmalı. Dış etkenlere karşı kendini kapamalısın. Polemikleri, yazılanları ciddiye almamalısın. Benim düşünmem gereken annem, babam ve sevdiklerim, o kadar. Gerisi sağlığımı korumak, işime odaklanmak ve sahaya çıkıp elimden gelenin en iyisini yapmak.
Peki bu, nasıl bir stres, nasıl bir baskı? Ne kadar büyük yani?
-Valla benim açımdan kalması en zor yer Atletico Madrid’di. Bugün daha az baskı var. Yarın öbür gün Barcelona’dan ayrılsam, kariyerimi en üst seviyede bırakmış olacağım. Başardım yani. Artık kimseye bir şey ispatlamak zorunda değilim.
Yaşadığın hayatı ve stresi başkaları kaldırabilir mi?
- Elbette! Ben nasıl yaptıysam, başka gençler de yapabilir. Ay’dan gelmedim! Türk insanı bu yetenekte ama doğru yönlendirmek gerekiyor. Mesela Galatasaray’da oynarken bana yapmadıklarını bırakmadılar. İzin günümde istediğim yerde, istediğim kişiyle gezemeyecek miyim? Türkiye’de böyle saçma kısıtlamalar var. 21 yaşında bazı fikirlerini söylediğinde, “Çok konuşuyor! Her şeyi biliyor! Ukala!” oluyor. Başarmanı istemiyor, saygı duymuyorlar. Avrupa’da doğru bir şey söylüyorsan, insanlar sana saygı duyuyor.
Öyle bir anlattın ki, sanki senin hiç hatan yoktu...
- Olmaz mı? 18 yaşında cebinde 500 bin doları olan, evini, Porsche’sini almış, bir anda şöhretin tepesine çıkmış bir çocuktan ne bekleyebilirsiniz? Tabii ki hata yapacak. Ben de yaptım. Ama kötü niyetli değildim. Heyecanlıydım, çömezdim ve sonradan görmeydim. E bunlar da normal.
Sonradan görme olduğunu çok az insan itiraf edebilir...
- Bizde yalan yok!
Bugün geldiğin noktada en çok kime teşekkür ediyorsun?
- En çok Allah’a, anneme-babama ve bana destek olan hocalarıma, arkadaşlarıma. Ben çok arkadaşı olan bir adamım. Onların varlığı bana hep güç verdi, diri ve canlı tuttu. Her zaman evimde beş-altı çocukluk arkadaşım olur.
Hâlâ mı?
- Tabii tabii, Bayrampaşa’dan arkadaşlarım, Yeşilköy’den ve Galatasaray altyapısından arkadaşlarım. Dostluklarım bin yıl sürer. Vefa önemlidir bizde.
Herkes senin için, “Müthiş bir futbol zekâsı var!” diyor...
- Onu bilmem, bildiğim şu: Kuvvetli yanlarımı da, eksik yanlarımı da görebiliyorum.
Bunu nasıl öğrendin?
- İzleyerek. ‘Görsel antrenman’ yaparım. Futbolcuların çoğu çok fazla maç izlemez. Ben izlerim. Mesela, 30 metreden kaleye şut atmam. Çünkü iyi şut atamadığımı biliyorum. Hiçbir zaman rakibin sağından atıp, solundan geçmeye çalışmam. Çünkü süratime o kadar güvenmiyorum. Hep topu kaybetmemek üzere kısa çalımlar ve paslar atarım.
Kendini keşfetmende birileri sana yardımcı oldu mu?
-Çok kişi oldu. Fatih Terim’in bir cümlesi hiç aklımdan gitmez mesela. Taktiksel açıdan kenarda oynuyordum. “Kenarda oynarsan, sadece bir mevkiinin özel oyuncusu olarak kalırsın. Ama içeriye girersen, oyununu çeşitlendirir, dünya starı bile olursun!” demişti.
Peşinde sürekli paparazzilerin dolaşması seni rahatsız ediyor mu?
- Etmiyor. Ama olanı yazsınlar. Cuma yemekteysem, pazar maç varsa, “Cumartesi gecesi dışarıdaydı!” demesinler. Enerji içeceği içiyorsam, “Votka enerji içeceği içiyordu” yazmasınlar!
Burada böyle şeyler olmuyor mu?
- Hayır! Burada Messi’yi bile kimse çekmez. Madrid’de Ronaldo’yu Irina’yla çekmiyorlardı, düşün. Türkiye’de delirdiğim başka şey de, köşe yazarlarının hâkim olmadıkları konular hakkında yorum yapıp, yazı yazmaları, bilmedikleri şey hakkında sekiz tane yazı yazıyorlar.
O zaman bir futbolcu için Türkiye’den gitmek rahatlatıcı bir şey...
- Yüzde yüz kendini geliştiriyorsun. 22-23 yaşında genç bir adam, yurtdışına gidince hayatıyla ilgili risk alıyor. Ki ben, Galatasaray’da ne olursa olsun, konuştuğumuz bütün olumsuzluklara rağmen prens gibiydim. Ama hayallerim büyüktü, “Bir gün Barcelona’da oynar mıyım? Yapabilir miyim?” O yüzden gittim. Şimdi dönüp bakıyorum da iyi ki hayallerimin peşinden gitmişim.
Futbolu bırakınca federasyon başkanı olabilirim
“Futbolu bırakacağım” dediğin bir yaş var mı?
- Hayalim üst seviyedeyken bırakmak. Fiziken tam düşmeden. O da 35’ler filan.
Ondan sonrası peki?
- Zaman gösterecek. Belki federasyon başkanlığı, belki kulüp başkanlığı, belki de Galatasaray’a sportif direktörlük. Zamanı gelince bakacağız.
Türkiye’ye dönmek istiyorsun yani...
- Elbette! Bu birikimle mutlaka ülkeme dönmem gerekiyor. Türk futbol tarihinin özel oyuncularından biri olarak algılanıyorsam, o zaman bu işin yöneticilik kısmında da genç oyuncuların yetişmesi için uğraşmalıyım diye düşünüyorum.
Isınırken Kur’an dinliyorum
Sahaya çıkarken ritüellerin var mı?
- Isınmam 18 dakika sürüyor. Kalça ve bel hareketleri yapıyorum. O esnada Kur’an dinliyorum. İyi geliyor.
Dinle ilişkin ne zaman başladı?
- Küçüklüğümde. Dedemle alakalı. Kendi içimde yaşarım. Benim Umre’ye gittiğimi de kimse bilmez. İki-üç sene önce...
Ne ben seni yargılayabilirim ne sen beni Ekşi Sözlük’e baktım, 900 küsur sayfa yazılmış hakkında...
- Orada bana inanılmaz geçiriyorlar. Bazısı mantıklı. Ama içinde zekâ olmayan eleştiriler de var...
Senin için, “Allah, kitap, din, kandil gibi kelimeleri dilinden düşürmeyen, ancak âlemlere akmayı çok seven bir arkadaş” diyorlar, kızıyor musun?
- Hiç kızmıyorum...
Yabancı basın, Türkiye ile ilgili soru sorduğunda ne diyorsun?
- Ne düşünüyorsam onu söylüyorum. “Ülkemde utanılacak bir şey yok!” diyorum. “Evet, sorunlarımız var ama ülkemize aşkla bağlıyız. İnşallah bu karanlık günleri atlatacağız, her şey iyi olacak!”
Birlikte çalıştıkların sana ‘kaptan’ mı diyor?
- Evet. ‘Koca kafa’ diyen de var! Haksız da değiller.
Sevgilin Aslıhan Doğan’ın seni en çok etkileyen özelliği ne?
- Çok dürüst ve direkt olması. İnanılmayacak kadar! Çat, çat, çat her şeyi söylüyor. Kimseye eyvallahı yok. Çok seviyorum bu huyunu. Ve her şey hakkında bir fikri var. Bilmediğim birçok şeyi bana o öğretiyor. Amerika’da yaşamış, Londra’da ‘criminal justice’ okumuş...
Nasıl tanıştınız?
- 10 sene önce tanıştık. Aslında arkadaşımdı. Önceleri hiç yüz vermedi, az peşinden koşmadım.
Arkadaştan sevgili oluyor yani...
- Olur tabii, niye olmasın? Hep arkadaş gibi hissedersin ama bir gün işler değişir. Karşıdan da bir ilgi görürsen, o arkadaşlık sevgililiğe döner. Bizde de öyle oldu.
Evlenecek misiniz?
-Hayırlısı diyelim.
Aslı’yla vaktiniz olduğunda n’apıyorsunuz?
- Londra’ya gidiyoruz. Gezmeyi çok seviyoruz ama pek zaman olmuyor. Alışveriş filan da yapamıyorum.
Kendini nasıl ödüllendiriyorsun?
- Saat alıyorum. 36 tane saatim var. Güzel saatler. Onlar benim oyuncaklarım. Eve gelip pijamalarımı giyince Bayrampaşalı Arda’yım! Bu kadar büyük paralar, insanı delirtmez mi, şaşırtmaz mı?
- Allah şaşırtmasın! Erken olması avantaj oldu. 24 yaşında kendimin, ailemin ve hatta sülalemin hayatının sonuna kadar yetecek parayı kazanmıştım! Para nedir ki, elimizin kiri, Allah sağlık versin! Bankada ne kadar param var bilmem.
İnsanların paranın peşinde olduğunu düşündüğün zamanlar oluyor mu?
- Böyle hissedersem üzülüyorum. Bizim sofralarımız kalabalıktır. Yüzlerce arkadaşım var. Kim derdini paylaştı, ihtiyacı oldu, borç istedi de, “Hayır” dedim. Böyle de ki herkes yardım istesin...
- İstesinler, n’olur ki! Ben Bayrampaşa çocuğuyum. Onlar acı çekecek de, benim bankada milyon dolarlarım olacak, öyle mi? Yakışmaz bize.
Rock star gibisin. Ne zaman bu peri masalından normal hayata dönüyorsun?
- Eve gelip, pijamalarımı giyince... Anında Bayrampaşalı Arda oluyorum!
Sevgili semtinden, Bayrampaşa’dan öğrendiğin en önemli şey ne?
- İnsanlık! Bir de, sokağın yazılı olmayan ahlaki kuralları vardır. Mesele, sokakta küfretmeyi öğreniriz ama anneye, kız kardeşe küfredilmeyeceğini biliriz.
Ayşe Arman / Hürriyet
