Günlük çalışma süresi 4 saat veya daha kısa olan işçilere 15 dakika, 4 saat - 7.5 saat olan işçilere 30 dakika, 7.5 saatten fazla işçilere 60 dakika ara dinlenmesi verilmesi gerekir.
Burada amaç, bu sürede yemek yeme, çay içme, dinlenme gibi ihtiyaçların giderilmesidir.
Ara dinlenmeleri çalışma süresinden sayılmaz, dolayısıyla, işçi ücret almaz. Ara dinlenmesi kullandırılmaksızın işçi çalıştırılırsa bu süre artık çalışma süresi olarak sayılır. Yargıtay’a göre; “Bu süre işçiye dinlenme zamanı olarak tanınmamışsa, işçinin normal ücretinin ödenmesi gerekir. Bu sürenin haftalık 45 saati aşan kısmını oluşturması halinde ise, zamlı ücret ödenmelidir.”
İşçi veya işverenler trafik yoğunluğunun olduğu saatleri dikkate alarak, evlerinde daha fazla vakit geçirmek amacıyla işe, ara dinlenmesi kadar geç gelmeyi veya işten ara dinlenmesi kadar erken çıkmayı düşünebilirler.
Bu durumda, sabah 08:00’de başlanan ve akşam 18:00’de bitirilen bir mesai içinde, işçinin 1 saat olan toplam ara dinlenmesi süresini işten 17:00’da ayrılarak kullanmak istemesi söz konusu olmaktadır. Ara dinlenmesinin kullanılması işçi açısından bir hak olduğu kadar, iş sağlığı ve güvenliğinin sağlanması açısından da bir yükümlülüktür.
Yargıtay’a göre de; ”Ara dinlenme süresinin, işe, ara dinlenme süresi kadar geç başlama veya aynı süreyle erken bırakma şeklinde kullandırılması doğru olmaz. Ara dinlenme süresinin günlük çalışma içinde belli bir zamanda amaca uygun şekilde kullandırılması gerekir.”
